projectbeschrijving

De manier waarop we kijken naar ouder worden en sterven verandert. Er komen steeds meer mogelijkheden om ouderdom en de dood uit te stellen, variërend van het gebruik van botox om de eerste rimpels glad te strijken tot verregaande medische, levensverlengende ingrepen. Het is alsof ouder worden en sterven niet langer geaccepteerd worden in de maatschappij en we sterk geloven dat we dit natuurlijke proces kunnen uitstellen.

En zelfs op het moment dat de dood nadert lijkt het alsof we bezig zijn met het zolang mogelijk uitstellen van dit moment. Op grote schaal besluiten mensen om door te gaan met behandelingen die weliswaar het leven verlengen, maar tegelijkertijd de kwaliteit ervan drastisch verminderen.

Wanneer mensen geconfronteerd worden met kwetsbaarheid en een naderend einde, verschuift de behoefte. Naasten worden belangrijker dan onbekenden en de bewuste behoefte aan geborgenheid en veiligheid in een vertrouwde omgeving is groter dan ooit. Mensen willen genieten van bekende alledaagse dingen (geuren, geluiden, mensen) in plaats van de laatste levensfase door te brengen in een verpleeg- of ziekenhuis, overgeleverd aan gemedicaliseerde structuren en routines.

Door niet eerlijk te kijken naar ouder worden en sterven ontnemen we mensen elementaire vormen van steun die ze het hardst nodig hebben. Vergankelijkheid is mooi en krijgt weer een zichtbare plek in de wijk.